Vanmorgen zat ik in de auto en luisterde naar BNR nieuwradio.
Sander Simons vertelde daar over zijn nieuwe boek: Blessuretijd.
Hij schrijft openhartig over de diagnose longkanker, zijn prognose is ca.
twee jaar. Een vechter, dat wordt al snel duidelijk. Vechten tegen de kanker. Wat ik heel jammer vind, is dat mensen die geconfronteerd worden met hun sterfelijkheid pas op dat moment gaan nadenken over de dood en de waarde van het leven.
Zo ook Sander. Na 46 jaar vroeg hij zich af of hij wel eerlijk was geweest in wat hij zei versus wat hij eigenlijk wilde. Natuurlijk hoeven we niet iedere dag en op ieder feestje ons af te vragen of we genieten, of we ‘wel doen wat we willen’. Maar iets eerder dan het moment waarop je ziek blijkt te zijn, zou het leven nu wel mooier en waardevoller kunnen maken!
Of niet?
Lees ook:Het verhaal van Anna, deel 1 – (ervaringen van anderen)
Lees ook:Het verhaal van Anna, deel 2 – (ervaringen van anderen)
Lees ook:OVER MIJN LIJK – (nieuws)
Lees ook:Zelfmoord, doodsoorzaak nr. 2 onder jongeren – (ervaringen van anderen)
Lees ook:Uitvaarthotel
helemaal waar Saskia! We zouden veel eerder aan onze dood en ons sterven moetn durven denken dan pas op het moment dat hij bijna voor je deur staat! Door het boek dat ik geschreven heb – ‘Stel, je gaat dood – hoe regel je dan je leven?’ merk ik dat je door het bezig zijn met je dood, je juist naar het leven kijkt zoals je dat nu leidt! Je gunt jezelf vanuit het perspectief dat je dood kunt gaan – elk moment van een dag – een veruimende blik op je bestaan nu! Met de mogelijkheid om iets aan de dingen te doen omdat je er niet tevreden over bent. Dus in wezen is het zo dat hoe effectiever je naar je eigen sterfelijkheid kan kijken, hoe meer je met beiden benen in het leven van nu staat!