Het boek 'Meer' gaat over Merel (1978-2005) haar belevenissen, gedachten en gevoelens vanaf het moment dat ze te horen krijgt dat ze Non-Hodgkin heeft.
De manier waarop ze invulling geeft aan haar leven, haar worsteling om positief te blijven en in het nu te leven. Een inspiratie voor anderen!
Manuel ontmoet in het EO programma 'Jong', Jiska. Zij deeed zeven weken geleden een zelfmoordpoging. Daarnaast praat hij met Dorenda, de moeder van de dertienjarige Nina, die zichzelf
twee jaar geleden totaal onverwacht van het leven beroofde. Dorenda
blijft met ontelbaar veel vragen zitten…
Sinds 2002 wordt in Amsterdam en daarbuiten aan die overledenen, waar anders niemand en niemand anders hun uitvaart zou bezoeken, een bijzonder saluut gebracht. Dichters schrijven voor iedere eenzame uitvaart een gedicht en lezen dat bij de uitvaart voor.
Jannetje Koelewijn interviewde tussen oktober 2004 en mei 2006
twaalf mensen die niet lang meer te leven hebben.
De geinterviewden, waaronder een
meisje van elf, journalist Jan Blokker, een huisarts en een
ondernemer, spreken openhartig over hun naderende levenseinde, over
wat hun ziekte (kanker, multiple sclerose, dwarslaesie etc.) met
hen doet en over euthanasie.
Bij het verschijnen van het boek zijn
inmiddels enkele geinterviewden overleden, terwijl anderen nog
leven.
De alledaagse dood, Jannetje Koelewijn
ISBN: 9044609319
19,90
Wat doe je als je ongeneeslijk ziek bent en je weet dat je waarschijnlijk niet lang meer zal leven?
Het overkomt Kim, Maria, Martine, Natacha en Patrick. Ze zijn niet van plan om te wachten op de dood, maar proberen nog het beste te halen uit de tijd die hen rest.
Doodgraag leven is vanaf 21 oktober elke dinsdag te zien op Eén (Belgische Zender) om 21u25.
Vanmorgen kwam ik de weblog van Maaike tegen op internet. Zij
viel me op door haar schrijfstijl en de no-nonsense manier waarop ze
met haar tumor omgaat.
Hieronder een passage:
Lieve, verschrikkelijke hersentumor,
Twee jaar zijn wij nu samen. Dat is wat mij betreft een pittig record.
Niemand dacht dat onze verhouding zo lang zou duren, maar het is ons
toch gelukt. Wij wisten dat er geen twijfel bestond over de diagnose,
maar deze prognose zat er wat ons betreft ver naast. Jullie zullen niet
langer dan twee jaar samen zijn, doe normaal!
Onze gevoelens voor elkaar zijn diep, bruisend, verhit als het
vloeibare gesteente onder het aardoppervlak van onze planeet. Soms
vraag ik me af hoe dat mogelijk is, want wij hebben niet voor elkaar
gekozen. Het was geen
match made in heaven,
maar het lot heeft ons uitgehuwelijkt. Ik moest de bruid van de ellende
zijn. Niet met een sluier op mijn hoofd, maar met een litteken van oor
tot oor. Bovenop mijn kop bevindt zich permanent een lieftallige
glimlach. Of is het juist een grimas?
Sommige mensen beweren dat jij het mooiste geschenk bent dat ik ooit
heb gehad, omdat je van mij een zelfbewust mens hebt gemaakt. Daar ben
ik het niet mee eens. Ik ben net zo blij met jou als een kleuter die
een paar huidkleurige steunkousen cadeau krijgt voor zijn verjaardag:
afgrijselijk, nutteloos. Een terminale ziekte is nooit een cadeau,
dichtgebonden met een grote glanzende strik. Het is een griezelverhaal
dat zich afspeelt onder de menselijke huid. Een griezelverhaal zonder
verrassend plot. De afloop is al bekend.
Sommige momenten haat ik je intens, omdat je mij niet de vrijheid geeft
die ik nodig heb. Je volgt me overal. Als ik op kraamvisite ben bij
vrienden en met mijn handen over de zachte wangen van een pasgeboren
baby strijk. Als ik ’s ochtends wakker word na een nacht vol mooie
dromen. Als ik met vriendinnen in de bioscoop zit. Ik kan je nooit
wegduwen. Ik kan je nooit diep genoeg beledigen. Je komt altijd weer
terug: een onschuldige glimlach op je lippen, je schouders gespannen,
een meelijwekkende blik in je ogen. Steeds open ik mijn deur, terwijl
een poortwachter die verdriet of angst heet, je onverbiddelijk tegen
zou moeten houden.
Je blijft bij mij omdat ik nog niet ben uitgeleerd, zeg je. Daar ben ik
inderdaad nog veel te jong voor. Ik zie nu de schoonheid van elke
bloem, van elke stoeptegel, van elke graffititekening op een bakstenen
muur, van elke kleurrijke vlinder die door de vrije ruimte fladdert. Ik
zie de schoonheid van het leven waar ik voorheen aan voorbij denderde
met mijn blik slechts op de toekomst gericht. Een leven waar ik niet
lang genoeg van kan genieten.
Nu is het genoeg geweest. Blijf alsjeblieft niet langer met je
weerhaken hangen in mijn ‘zijn’. Het liefste wil ik mijn knellende
schoenen uittrekken en mijn opgezwollen, warme voeten laten afkoelen in
een bruisende fontein. Verlossing. Dat kan alleen als jij permanent uit
mijn hoofd verdwijnt. Of je moet me de garantie geven dat we nog
minstens vijftig jaar samen zijn? De keuze is aan jou.
Ik zie kanker als iets waar ik naartoe ga groeien, maar nu nog even niet! Ik ga nu nog dingen doen. De ene dag kan ik het ziek zijn makkelijker van me afzetten dan de andere, ik kijk vooral uit naar dingen op korte termijn.
Ik vind dat de kanker mij heeft verrijkt.
Afgelopen zondag 2 november was het Allerzielen, de dag om stil te staan bij de overledenen.
In dit programma gaat Yvon Jaspers op zoek naar verrassende, ontroerende en soms confronterende verhalen.
Ik ben nu 41 jaar en sinds 2003 heb ik kanker.
Mijn borst is geamputeerd en ik heb chemotherapie gekregen. Ik ben drager van het BRCA-2 gen, wat wil zeggen dat ik erfelijk belast ben. Op dit moment krijg ik hormoon therapie omdat de uitzaaiingen nog heel klein zijn. Ik ben nog niet terminaal, maar wel ongeneeslijk ziek. Het kan nog twee jaar duren maar ook vijf, ik word in ieder geval geen 80.